Hoewel Marjolein van Haasteren (1967) met recht een natuurtalent genoemd mag worden, is ze tevens geschoold aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Ze woont en werkt in Leiden. Haar indrukwekkende en consistente oeuvre laat een surrealistisch landschap zien. Vloeibare en transparante beelden. Haar werk ziet er aantrekkelijk en ruim uit. Beelden die opdoemen en verdwijnen. Bíjna surrealistisch, als beelden die we vanuit onze ooghoeken zien, op de rand van bewustzijn.
Vanuit een woelige achtergrond doemen heldere lijnen en contouren op. Wie het werk van Marjolein van Haasteren ziet, stapt een andere wereld in. Een sprookjesachtige wereld, zo eigen en grillig dat de wetten van alledag er niet lijken te gelden.
Aan haar surreële werken gaat een periode van onderzoek vooraf. Plant- en bladvormen worden goed bestudeerd, en vinden een weg naar het linnen. In haar schilderijen zie je organische orde, beweging en woekering, verplaatsing en rust. Indringende lyrische werken, waar weelderige groei en harmonieuze verstilling hand in hand gaan.
Van Haasteren schildert haar landschappen in een tekenachtig handschrift en met gedempt kleurgebruik. De grote inktlijnen die ze ooit tijdens haar kalligrafieles op de kunstacademie moest opzetten, zijn uiteindelijk onder haar huid gekropen. De manier van lijnvoering - door het draaien van je penseel wordt de lijn dunner of dikker - is een techniek die ze nog steeds gebruikt. Over de lijnstructuur worden sjablonen aangebracht. Die strak geschilderde beeldelementen kun je zien als het artificiële wat organische vormen kunnen hebben, of als de manier waarop we onze natuurlijke omgeving redigeren. De natuur als spiegel die verwondert en beklijft.
Soft, Slowly & LOUD